Jeremiasz zapowiedzią cierpiącego Mesjasza

Mały kraj, który chce zachować niepodległość, musi szukać silnych sprzymierzeńców, aby bronić go przed wrogami. Takich właśnie sprzymierzeńców szukali królowie Judei w VII w. przed Chrystusem. Związali się więc sojuszem z Asyrią i Egiptem. W ten sposób zapewnili sobie dobrobyt, ale zarazili kraj kultem obcych bogów. Bóstwom asyryjskim zbudowano ołtarze. Nawet na terenie świątyni w Jerozolimie stał jeden z nich. Pozostałe umieszczano na pagórkach i tam oddawano cześć bożkom pogańskim. Zły przykład dawali nawet królowie, jak np. król Manasses, który swego syna złożył w ofierze bożkowi Molochowi. Odstępstwo od wiary w prawdziwego Boga doprowadziło do ucisku biednych, do niesprawiedliwości i rozbojów. Szerzyły się obyczaje pogańskie. Król Jozjasz zwalczał je wprawdzie, ale mało było takich, którzy pozostali wierni Bogu.
W owej trudnej chwili Bóg powołał na proroka Jeremiasza. Jeremiasz urodził się około roku 650 przed Chrystusem w rodzinie kapłańskiej ^głęboko religijnej. Należał do tych nielicznych, wiernych jedynemu Bogu. Powołanie na proroka przyjął z lękiem. Obawiał się bowiem trudów tego posłannictwa. Ale wierny głosowi Boga czuł, że musi podjąć się posłusznie tego obowiązku. Tak pisze o tym :
„Powiedziałem sobie : Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię !
Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień nurtujący w moim ciele.
Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem” (Jr 20, 9).

Posłuszny nakazom Bożym zrywa z dotychczasowymi przyjaciółmi. Nie zakłada rodziny, bry być wolnym od obowiązków rodzinnych i skuteczniej pracować dla Boga. W Jego imieniu wołał Jeremiasz do ludu : ,,Wróć Izraelu-odstępco, nie okażę wam oblicza surowego, bo miłosierny jestem, nie będę pałał gniewem na wieki” (Jr 3, 12). Ale jego nawoływania do pokuty i do powrotu do Boga pozostawały bez odpowiedzi. Lud był głuchy na wołanie proroka. Co więcej, nienawidził go za to, że zapowiadał kary Boże, klęski i niewolę. Izraelici bowiem nie wierzyli, że Bóg może dopuścić do zniszczenia świątyni i ukarać lud wybrany. Jeremiasz serdecznie współczuje swemu narodowi, że jest tak zaślepiony i zatwardziały w złem. Boleje nad tym, źe naród gardzi Bogiem i odrzuca Go, że woli słuchać fałszywych proroków niż wierzyć prawdziwemu Bogu. Nie ustaje jednak w swym wołaniu. Głosi niemiłą dla narodu prawdę i bezgranicznie wierzy Bogu.

Za czasów Jeremiasza powoli upada Asyria i Egipt i wyrasta nowa potęga — Babilonia. Rozpoczynają się wojny, które nie omijają teraz i Judei. Lud stoi po stronie Asyrii i Egiptu, nawet po zwycięstwie Nabuchodonozora, króla babilońskiego. Jeremiasz nawołuje do zachowania rozsądku i spokoju. Zachęca do wierności względem Babilonii. Jednak król Sedecjasz nie usłuchał go i zbuntował się. Wtedy Nabuchodonozor wyruszył do Palestyny, zdobył kilka twierdz i doszedł do stolicy. Jeremiasz wzywał rozpaczliwie króla, aby poddał miasto wojskom babilońskim, bo inaczej nie zostanie z Jerozolimy kamień na kamieniu. Król jednak nie usłuchał proroka, a wrogowie Jeremiasza posądzili go o zdradę i wtrącili do lochów. W roku 586 przed Chrystusem po kilku miesiącach oblężenia Jerozolima padła. Wypełniła się przepowiednia proroka : miasto postało zburzone, świątynia spalona. Królowi Sedecjaszowi Nabuchodonozor kazał wyłupić oczy, a znaczną część ludności uprowadzono do niewoli.

Jeremiasz bardzo cierpiał. Chciał przecież uratować naród przed tymi klęskami, ale naród jego rady odrzucił. Nie doceniony w ojczyźnie, Jeremiasz został uznany dopiero przez wygnańców w niewoli babilońskiej. Tam rozczytywano się w jego pismach. Dzięki niemu naród, choć stracił ojczyznę i świątynię, zachował wiarę w Jedynego Boga. W swoich pismach Jeremiasz zapowiadał zbawienie Izraela i powrót z niewoli, zawarcie nowego przymierza między Bogiem i Jego ludem. Wielką pociechą dla Ludu Wybranego były słowa Jeremiasza :

„Takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach…
Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem” (Jr 31, 33).

Już od pierwszych wieków Kościoła dopatrywano się w Jeremiaszu podobieństwa do Chrystusa. Prorok ten podobnie jak Chrystus prowadził życie święte. Był wierny Bogu mimo różnych przeciwności. Tak jak Chrystus musiał znosić wiele przeciwności i cierpień od swoich braci. Jeremiasz bolał nad zburzeniem miasta Jerozolimy i wypowiedział bolesną skargę, którą niekiedy stosuje się do Chrystusa : „Wszyscy, co drogą zdążacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleść podobna do tej, co mnie przytłacza” (Lm 1, 12).