Karol Wojtyła

Nazwisko: Wojtyła
Imię/Imiona: Karol, Józef
Znany też jako: Jan Paweł II
Urodzony: 18 maj 1920 (Wadowice, Polska)
Zmarł: 2 kwiecień 2005 (Watykan, Watykan).

Karol Wojtyła – urodził się 18 maja 1920 w Wadowicach, zmarł 2 kwietnia 2005 w Watykanie; syn Emilii i Karola, brat Edmunda; papież Jan Paweł II.

Naukę rozpoczął w roku 1926. Był zdolnym i uważnym uczniem. Jako dziecko uwielbiał sport – dużo jeździł na nartach oraz grał w piłkę. Od 1930 roku rozpoczął naukę w 8 letnim Państwowym Gimnazjum Męskim imienia Marcina Wadowity w Wadowicach. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Gimnazjum ukończył z oceną celującą co umożliwiło mu podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych.

W kwietniu 1929 roku zmarła jego matka, trzy lata później brat Edmund.

W 1938 wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa gdzie podjął naukę na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego – kurs polonistyki. Trzy lata później, 18 lutego 1941 roku, po długiej chorobie zmarł ojciec Karola.

W kontynuowaniu studiów przeszkodziła Karolowi wojna. Przez pewien czas pracował w zakładach chemicznych Solvay, kamieniołomie w Zakrzówku a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. Związał się także z organizacją podziemną „Unia”, powiązaną ze środowiskiem katolickim, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów.

W 1942 roku Karol Wojtyła rozpoczął konspiracyjne studia seminaryjne, którymi kierował abp Adam Stefan Sapieha. 1 października 1946, przyjął święcenia kapłańskie w prywatnej kaplicy arcybiskupa Sapiehy. Pierwszą mszę, prymicyjną, odprawił w krypcie św. Leonarda na Wawelu. Od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku pracował także na UJ jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. 15 listopada 1947 wraz z klerykiem Stanisławem Starowiejskim wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude ( z najwyższą pochwałą). Pod kierunkiem teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange napisał pracę doktorską pt. „Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża”, jednak z powodu braku funduszy na wydanie jej drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce.

W 1948 roku powrócił do Polski spełniając posługę w parafii, w małej wsi Niegowić. Bardzo często podróżował z młodzieżą po całej Polsce. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie.

W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. W tym okresie dużo uwagi poświęcił także pracy publicystycznej. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera” została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.

W 1958 roku Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współ konsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.

30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.

Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.

13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka strzelała a inna kierowała kulę. W marcu 2006 komisja śledcza włoskiego parlamentu powołana dla ustalenia odpowiedzialności obywateli włoskich podejrzanych o współpracę z KGB, ustaliła bezsprzecznie, że rozkaz zabicia papieża wydał osobiście I sekretarz KC KPZR Leonid Breżniew, a zatwierdziło Biuro Polityczne m. in. Michaił Gorbaczow. Ali Agca działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa, której działania miało inspirować radzieckie KGB. Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez amerykańską CIA zostały zlekceważone. Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa (m.in. papamobile został odpowiednio opancerzony).

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Chorego.

31 marca 2005 tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, doznał silnych dreszczy, po których dostał temperatury 39,6 stopnia. Był to początek ciężkiego wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Wywołała je infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie. Mimo poważnego stanu Jan Paweł II nie chciał być przewieziony do szpitala. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: Pozwólcie mi iść do domu Ojca. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21:37, ale elektrokardiogram wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili.

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Ciało zostało złożone w podziemiach bazyliki św. Piotra w Watykanie, w krypcie Jana XXIII.

Następcę Jana Pawła II konklawe wybrało 19 kwietnia 2005. Został nim jeden z najbliższych współpracowników zmarłego papieża, niemiecki kardynał Joseph Ratzinger, który przyjął imię Benedykta XVI.