Radość w Królestwie Bożym

Radość w Królestwie Bożym

Co jest powodem twojej radości ? Może dzień wolny od nauki, kiedy indziej zabawa, wycieczka ? Może raduje cię otrzymana pochwała, nagroda, może nowy ubiór lub modne buty ? Może cieszysz się dlatego, że zostałeś gospodarzem klasy albo że cię zrozumiano i wybaczono ci twoją winę ?
Co jest źródłem tej radości czy tej przyjemności, które przeżyłeś ? Co jeszcze może być źródłem radości ?

Radość człowieka dojrzałego
Radość wysiłku

Każdego dnia wykonujesz różne zadania i obowiązki, oddajesz się różnym zajęciom, a niejednokrotnie może bierzesz udział w zawodach sportowych, walcząc o zwycięstwo swojej drużyny. Wiesz, że to wszystko wymaga wysiłku i trudu. Ale z pewnością doświadczyłeś, że trud konieczny do wykonania zadań i spełnienia obowiązków, że aktywny udział w lekcji czy trening na boisku, są równocześnie przyczyną twojej radości. Nie tylko bowiem otrzymanie dobrego świadectwa na końcu roku lub pucharu po odniesionym zwycięstwie daje radość, ale daje ją również sam wysiłek zbliżający do wytkniętego celu.

Radość służby dla innych

Innym źródłem radości jest służba drugiemu człowiekowi. Radością jest przeniknięta troska i wysiłek matki oraz trud ojca. Radość przeżywa lekarz niosąc choremu pomoc. Nauczyciel cieszy się z tego, że może kształcić i wychowywać młode pokolenie. Zadowolony jest inżynier, gdy oddaje społeczeństwu nowy dom do użytku. A co przeżywa piosenkarz, gdy otrzymuje rzęsiste oklaski ? Co dzieje się w sercu aktora, reżysera czy pisarza, kiedy dzieło jego wywiera duży wpływ na społeczeństwo ? Czy nie jest to radość płynąca ze służby drugiemu człowiekowi ? Może sam już przeżyłeś coś podobnego, gdy uczyniłeś komuś dobrze ?

Radość wspólnoty

Czym jest dla całej rodziny powrót ojca lub matki po długiej nieobecności ? W domu panuje radość, bo znowu są wszyscy razem. A co przeżywasz, gdy po dłuższej rozłące znowu znajdziesz się w grupie koleżeńskiej, w której wszyscy doskonale się rozumieją? To radość płynąca ze wspólnoty. Kosmonauci, gdy szczęśliwie wracają na ziemię, wyrażają swoją radość, że znowu są wśród mieszkańców ziemi. W przestrzeni, mimo radiowego kontaktu z ziemią, czują się samotni. Tego rodzaju przeżycia potwierdzają prawdę, że źródłem radości jest również wspólnota.

Radość paschalna

Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że radość płynąca z wysiłku, służby innym lub dla wspólnoty, może nie być trwała. Życie człowieka może się tak ułożyć, że zostanie on pozbawiony takiej radości. Może utracić najbliższych, przyjaciół, rodzinę. Jego poświęcenie się dla innych może spotkać się z niezrozumieniem i z niewdzięcznością, a choroba lub wiek mogą pozbawić go zdolności do wysiłku i do pracy. Czy istnieje wtedy dla chrześcijanina jeszcze inne źródło radości ?
Przypomnij sobie następujące opowiadanie z Ewangelii :
Po śmierci krzyżowej Chrystusa dwaj uczniowie zrezygnowani i smutni szli do Emaus. Gdy w drodze rozmawiali ze sobą o wszystkim, co się wydarzyło w Jerozolimie, „sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że go nie poznali”. On jednak rozpoczął z nimi rozmowę i tłumaczył im, jak Pisma proroków spełniły się na Jezusie. Kiedy uczniowie poznali Go przy łamaniu Chleba i kiedy zniknął z ich oczu, ,,w tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy”, gdzie opowiedzieli, co ich spotkało w drodze (por. Łk 24, 13-33).
Spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym przywróciło radość smutnym, przerażonym uczniom i Apostołom. Rozbitych zjednoczyła znowu radosna wiadomość : ich Mistrz i Pan żyje, zwyciężył śmierć i zło i jest wśród nich. Tę radosną nowinę poniosą w świat. Będą się nią dzielić z innymi.

Stanie się ona udziałem pierwszych chrześcijan, o których św. Łukasz tak pisze :

„Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia” (Dz 2, 44-47).
Wiara, że Chrystus zmartwychwstały żyje i zwycięża poprzez wszystkie wieki, jest i dla nas źródłem trwałej radości. Gdy walczymy ze złem, już mamy udział w zwycięstwie Chrystusa.
Na tym polega paschalna radość, że nie pozwala nam, mimo bolesnych i ciężkich doświadczeń, zamykać się w sobie i popadać w zwątpienie, ale każe nam, jak pierwszym chrześcijanom, trwać w radości i być życzliwymi dla wszystkich ludzi.

Liturgia szkołą dojrzałej radości

Radość chrześcijańską przeżywamy w ciągu roku podczas zgromadzeń liturgicznych. Wyraża się ona w pieśni i w muzyce liturgicznej, w szatach liturgicznych i w sztuce kościelnej. Rozpoczynając liturgię często śpiewamy : „Radujmy się wszyscy w Panu, obchodząc uroczystość… Z uroczystości tej cieszą się aniołowie i wychwalają Syna Bożego”.
Świąteczna radość chrześcijan uzewnętrznia się w zwyczajach związanych z uroczystościami liturgicznymi. Weszły one w obyczaj i kulturę poszczególnych narodów i związały się najściślej z życiem rodziny. Radość ta uzewnętrznia się w wyglądzie domu, w odświętnym ubraniu, w staranniej przygotowanym posiłku, a nawet w odbywanych w te dni odwiedzinach krewnych i przyjaciół. Najgłębszą radością napełnione są serca wierzących w noc wigilii wielkanocnej. Jej wyrazem jest Orędzie wielkanocne Kościoła Bożego :
„Weselcie się już, zastępy aniołów, w niebie ! Weselcie się, słudzy Boży ! Na zwycięstwo tak wielkiego Króla niech zabrzmi trąba wieszcząca zbawienie. Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem !… Raduj się, Kościele święty, Matko nasza !” Tak więc biorąc udział w czynnościach liturgicznych słyszymy wezwanie do radości. Umacnia się bowiem nasza więź z Chrystusem, dająca nam poczucie bezpieczeństwa, wewnętrzny spokój, radość i pogodę ducha.

Jak odpowiem Bogu ?

Chcąc zaspokoić potrzebę radości, ludzie szukają jej w zabawach i w rozrywkach — nieraz za wszelką cenę. Wydaje się im, że wymagania religii chrześcijańskiej odbierają im radość życia. Tymczasem jest inaczej. Religia Chrystusowa jest religią prawdziwej radości.
Czy wiara jest dla mnie źródłem radości ?

Czy sprawia mi radość przeżywanie świąt liturgicznych ? Jeśli nie — to dlaczego ? Pomyślę, czy w szukaniu radości nie jestem przypadkiem egoistą. Może ktoś przeżywa smutek z powodu choroby w rodzinie, a ja mam do niego pretensje, że nie bierze udziału w zabawie ?

Zastanowię się nad tym, jak mogę sprawiać radość innym : rodzicom, wychowawcom. Jak mogę włączyć się i podtrzymywać radosny nastrój w gronie kolegów ? Czy łatwym obrażaniem się nie psuję tego nastroju ?
Wyrazem twojej radości może być pieśń : „Radośnie żyć na świecie — bo Pan Bóg kocha nas.
Dał życie nam i słońce — i cały piękny świat.
I tylu dobrych ludzi — i własny, nowy szlak. Radośnie żyć na świecie — bo pan Bóg kocha nas.
Radośnie żyć na świecie — bo można naprzód iść.
Być co dzień coraz lepszym — i nawet kochać Krzyż.
W codziennym szarym życiu — dostrzegać Bożą myśl.
Radośnie żyć na świecie — bo można naprzód iść.
Radośnie żyć na świecie — bo dobro można siać.
Pomagać zawsze ludziom — i dawać a nie brać.

Co ma się najlepszego — każdemu z braci dać.
Radośnie żyć na świecie — bo dobro można siać” (Muz. i słowa : Z. Jasnota).

■    Pomyśl :

1.    Wymień źródła radości.
2.    Dlaczego religię chrześcijańską można nazwać religią radości ?
3.    Jak wyrażał swą radość pierwotny Kościół ?
4.    Jak wyraża się radość w liturgii ?

■    Zapamiętaj:

48.    „Radujcie się zawsze w Panu ; jeszcze raz powtarzam : radujcie się !” (Flp 4, 4).

49.    Co przede wszystkim daje chrześcijaninowi powód do radości ?

Decydującym powodem do radości dla chrześcijanina jest jego zjednoczenie z Chrystusem zmartwychwstałym i obecność Chrystusa w nowej społeczności utworzonej przez Niego.

50.    Kiedy radość chrześcijanina można nazwać dojrzałą ?

Radość chrześcijanina wtedy można nazwać dojrzałą, gdy opiera się na jedności z Chrystusem oraz na życzliwości i ofiarnej pracy dla drugich.

■    Zadanie :

1.    Wymień święta, które najbardziej podkreślają radość chrześcijańską.

2.    Wylicz i krótko opisz obyczaje i zwyczaje wyrażające świąteczną radość w twojej parafii lub kraju. Uzasadnij ich znaczenie religijne.

3.    Jakie znasz opisy zwyczajów świątecznych w literaturze polskiej ?

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *