Chrystus daje nam swoje życie

Chrystus daje nam swoje życie

Ludzie zakładają różnego rodzaju instytucje i organizacje. Bez nich życie społeczne byłoby niemożliwe.
Obserwując Kościół z zewnątrz, możemy w nim zauważyć wiele cech, które zbliżają go do ludzkich organizacji : jest on zrzeszeniem ludzi, którzy wyznają jeden światopogląd, posiada różne urzędy i instytucje, rządzą w nim ludzie. Czy zatem Kościół Chrystusowy jest zwykłą organizacją ludzką i ziemską ?

Winnica Boża

W Wieczerniku Jezus powiedział do swoich uczniów :
,,Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja (będę trwał) w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie — o ile nie trwa w winnym krzewie — tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym… wy — latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami” (J 15, 1-8).
Może widziałeś już w swoim życiu winnicę lub przynajmniej winny krzew. Z pewnością jadłeś winogrona. Z winnego krzewu wyrastają co roku latorośle, czyli gałązki. Aby taka latorośl wydała smaczne winogrona, ogrodnik musi stale pielęgnować szczep, okopywać go, oczyszczać, obcinać suche i niepotrzebne latorośle.
Już prorok Izajasz porównał naród wybrany Starego Przymierza do winnicy, której gospodarzem jest sam Bóg. Chrystus Pan nawiązując do obrazu winnicy znanego Apostołom, porównuje siebie do krzewu, a uczniów swoich do latorośli. Nową winnicą Bożą jest Kościół Chrystusowy. Od tej winnicy Bóg oczekuje obfitych owoców. Aby latorośl mogła wydać owoce, muszą w niej płynąć ożywcze soki ze szczepu winnego. On jest źródłem życia, które płynie w latoroślach. Jeżeli latorośl nie jest złączona z krzewem, usycha i nie może owocować. Zostaje odcięta, aby nie zajmowała miejsca. Wszyscy, którzy należą do Kościoła, zjednoczeni są z Chrystusem tak, jak latorośle z winnym krzewem. Chrystus jest źródłem życia Bożego. Tego życia udziela nam tylko wtedy, gdy jesteśmy z Nim złączeni przez wiarę i miłość. Jesteśmy wówczas żywymi cząstkami Kościoła i możemy przynosić owoce, których Bóg się po nas spodziewa. Życie Boże, które pulsuje w całym Kościele, jest darem. Nazywamy je również życiem łaski, życiem nadprzyrodzonym albo łaską uświęcającą. Przez łaskę uświęcającą stajemy się dziećmi Boga, „uczestnikami Bożej natury” (2 P 1, 4). Jest ona więzią, która w sposób niewidzialny łączy wierzących w jeden żywy organizm
—    Kościół św. Zjednoczeni jesteśmy z Bogiem i między sobą. Dar życia nadprzyrodzonego otrzymujemy na chrzcie św., a pogłębia się ono i rozwija w nas przez sakramenty, zwłaszcza przez Eucharystię.
Oto tajemnica Kościoła, którą objawił nam Bóg. Kościół nie jest zwykłą organizacją ludzką, lecz przede wszystkim wspólnotą dzieci Bożych, żywym organizmem Chrystusa.

Kościół zjednoczony z Chrystusem przynosi obfite owoce

Bóg jest miłością. Dlatego Chrystus, który udziela nam życia Bożego, obdarza nas miłością Bożą. Wszczepia ją w nas i pragnie, aby w nas owocowała. Życie i miłość Boża są niewidoczne, ale objawiają się na zewnątrz w uczynkach, zachowaniu i postępowaniu. Św. Paweł tak opisuje owoce, które w nas wydają życie Boże i miłość Bożą :
„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą ; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego ; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 4-7).
Słowa Chrystusa o winnym krzewie i latoroślach czytamy w czasie Zgromadzenia eucharystycznego w 5 niedzielę po Wielkanocy (rok B). Chrystus przypomina nam, że On jest winnym krzewem, a my Jego latoroślami. To znaczy, że bez Niego nie możemy niczego zrobić dla naszego zbawienia. Stałą pomoc, której nam Chrystus udziela, nazywamy łaską uczynkową. Chrystus ostrzega nas, byśmy przez grzechy, niewiarę, lenistwo, nie oddalali się od Niego. Zachęca nas także, byśmy stale odnawiali w sobie życie łaski Bożej przez modlitwę i sakramenty św. Modlitwa i sakramenty są głównymi źródłami łask uczynkowych. Chrystus zachęca nas również, byśmy rozwijali życie łaski Bożej w nas przez pracę, naukę, miłość okazywaną innym. Udziela nam równocześnie siły i pomocy, byśmy mogli przezwyciężyć wszystko, co nas od Niego odrywa.
Gdy żyję w łasce uświęcającej i współpracuję z łaską uczynkową, wtedy cały Kościół jest bogatszy w życie Boże i miłość. Kiedy zaś tracę łaskę uświęcającą, cały Kościół ponosi stratę.

Jak odpowiem Bogu ?

Jeden rok Wielkiej Nowenny przed Tysiącleciem Chrztu Polski był poświęcony odnowie życia w łasce. Wierzący w Jezusa Chrystusa uroczyście obiecywali chronić i rozwijać w sobie życie Boże. Nie może to być tylko jednorazowe postanowienie, lecz stała troska każdego, kto należy do Kościoła Chrystusowego. Muszę sobie uświadomić podstawową i najważniejszą prawdę : jestem żywą cząstką Kościoła, o ile żyję w łasce uświęcającej. Czy żyję w łasce uświęcającej ? Czy zawsze ceniłem sobie życie w łasce Bożej ? Czy nie stałem się przyczyną umniejszenia życia Bożego w Kościele ? Jestem obdarowany miłością Bożą. Jak okazuję ją innym : w domu, w szkole, na ulicy — wobec obcych ? Z myślą o całym Kościele pomodlę się słowami :
„Boże, Ty przez usta swoich proroków objawiłeś wszystkim dzieciom swojego Kościoła, że na każdym miejscu Twego panowania zasiewasz dobre ziarno i pielęgnujesz wybrane latorośle, daj Twoim ludom, które nazwałeś winnicą i rolą, aby wykorzeniły ciernie i osty i przyniosły obfity plon” (z wigilii paschalnej).

■    Pomyśl:

1.    Jakie prawdy o Kościele zawiera przypowieść Chrystusa o winnym krzewie i latoroślach ?
2.    Co w Kościele łączy ludzi z Bogiem i między sobą ?
3.    Kto jest w nas źródłem życia Bożego ?
4.    Dlaczego powinniśmy najwięcej starać się o łaskę uświęcającą ?
5.    W jakich czynach powinno się przejawiać w nas życie Boże ?

■    Zapamiętaj:

51.    Co jest wewnętrzną więzią Kościoła?
Wewnętrzną więzią Kościoła jest życie Boże, które łączy wiernych z Bogiem i ze sobą.

52.    Czym jest łaska uświęcająca ?
Łaska uświęcająca jest życiem Bożym, które daje nam Ojciec przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym.

53.    Czym jest łaska uczynkowa ?
Łaska uczynkowa jest to pomoc i siła, którą obdarza nas Chrystus, abyśmy współpracowali z Nim w dziele zbawienia.

■    Zadanie :

Zastanów się, w jaki sposób objawiło się życie Boże u świętego, którego życie poznałeś.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *